Hz. Peygamber, kendisiyle ilgili aşırılıkları kabul etmemiştir. Nitekim,
“Ben Abdullah oğlu Muhammedim. Allah’ın kulu ve peygamberiyim. Beni Allah’ın
bana verdiği mevkinin üstüne çıkarmanız hoşuma gitmiyor.”
buyurduğu rivayet edilmiştir.
(Buharî, et-Târîhu’s-Sağîr, C 1, s. 11.)
Hz. Ebu Mesud (r.a.)'dan rivayettir:
“Bir gün Resulullah'a bir adam geldi ve onunla konuştu. Bu sırada
adamcağızın (korkudan) omuzları titremeye başladı. Bunun üzerine Resulullah,
'Sakin ol! Şüphesiz ben bir kral değilim. Ben kadîd (güneşte kurutulmuş et) yiyen bir kadının oğluyum.'
buyurdu."
(İbn Mace, Et’ime, 30.)
Peygamberimiz, kendisiyle ilgili aşırılıkları hoş karşılamadığu gibi din konusunda aşırıya kaçılmasını da istemezdi:
Hz. Enes'in (r.a.) anlattığına göre, bir grup sahabe Peygamber Efendimizin evine geldiler. Hanımlarından Allah Resulünün yaptığı ibadetleri
sordular. Aldıkları cevabı anımsayarak, 'Resulullah kim, biz kimiz? Onun geçmiş ve gelecek günahları affedilmiştir. Onun az ibadeti ona yeterlidir. Biz öyle değiliz' dediler. İçlerinden biri:
'Ben artık hayatım boyunca hep namaz kılacağım' dedi. Bir diğeri: 'Ben de hep oruç tutacağım' dedi. Başkası da: 'Ben kadınlardan uzak duracağım' dedi.
Resulullah bu durumdan haberdar oldu. Onlara hitaben şu konuşmayı yaptı:
'Sizler böyle böyle söylemişsiniz. Halbuki Allah'a yemin ederim ki, Allah'tan en çok korkanınız ve yasaklarından en çok sakınanınız benim. Buna rağmen ben bazen oruç tutar, bazen tutmam. Bazen namaz kılar, bazen uyurum. Bazen hanımlarla da beraber olurum. Benim sünnetim, benim tarzım budur. Kim sünnetimden yüz çevirirse benden değildir.'
(Buhari, Nikah,1)