İslam'dan önce kız çocuklarının Arap toplumunun gözünde hiçbir değeri yoktu. Kız babası olmayı bir ayıp olarak görürlerdi. "Falan adamın damadı demesinler" diye kızlarını evlendirmek istemez, diri diri toprağa gömecek kadar vahşileşirlerdi. Bu zalimliği de atalardan kalma bir adet olarak görür, uygularlardı.
İşte Peygamberimiz (s.a.v.) bu zavallı masumların böyle acımasızca öldürülmelerini büyük bir cinayet olarak görüyor, bu kötü adetin bir an önce kaldırılması için mücadele veriyordu. Kendisi kızların babası olmakla iftihar ettiği gibi, üç, iki veya bir kızı olup, onları büyütüp yetiştirenleri, İslami bir eğitim verenleri cennetle müjdeliyordu.
Peygamberimiz, huzuruna bir kız çocuğu gelirse ona yakın ilgi gösterirdi. Halid bin Said, Peygamberimizi ziyarete geldiğinde yanında küçük kızı da vardı. Habeşistan'da doğduğu için peygamberimiz ona ayrı bir yakınlık gösterirdi. Çocuk kalktı, peygamberimizin sırtındaki peygamberlik mührüyle oynamaya başladı. Babası yanına çekmek istedi, fakat peygamberimiz çocuğun kalbinin kırılmaması için babasına engel oldu.
Bir seferinde Peygamberimizin eline işlemeli bir kumaş parçası geçmişti. Hz. Halid'in kızını çağırttı ve ona verdi, sevindirdi.