Peygamberimiz (s.a.v.) sahabelerine her konuda kolaylık gösterir, onları sıkmaz ve bunaltmaz, hep hoşgörü ile davranırdı.
Hz. Ebu Hureyre (r.a.) anlatıyor:
"Resulullah'a bir adam geldi ve 'Ey Allah'ın Resulü, helak oldum' dedi. Resulullah:
'Seni helak eden şey nedir?' diye sorunca:
'Oruçlu iken hanımıma temas ettim' dedi. Bunun üzerine Resulullah ile arasında şu konuşma geçti:
'Azad edecek bir köle bulabilir misin?'
'Hayır!'
'Üst üste iki ay oruç tutabilir misin?'
'Hayır!'
'Altmış fakiri doyurabilir misin?'
'Hayır!'
'Öyleyse otur!'
Biz bu hal üzere beklerken Resulullah'a içerisinde hurma bulunan büyük bir sepet getirildi.
Resulullah 'Soru sahibi nerede?' diyerek adamı aradı. Adam,
'Benim, buradayım' deyince, Resulullah:
'Şu sepeti al, sadaka olarak dağıt' dedi. Adam:
'Benden fakirine mi? Allah'a yemin ediyorum, Medine'nin şu iki kayalığı arasında benden fakiri yok!' cevabını verdi.
Bunun üzerine Resulullah güldü ve:
'Öyleyse bunu ailene yedir' buyurdular."
(Buhari, Savm:9,31,Hibe:20)