Bir gün Hz. Ömer (r.a.), peygamberimize (s.a.v.):
- "Ya Resulullah, ben seni herşeyden çok seviyorum, kendi canım (nefsim) hariç" demiş. Peygamberimiz:
- "Ömer, senin imanın henüz kemale ermemiş" buyurmuş.
Bazı rivayetlerde biraz sonra, bazı rivayetlerde ise birkaç gün sonra Hz. Ömer:
- "Ya Resulullah, seni şimdi kendi nefsimden de çok seviyorum" deyince peygamberimiz gülümseyerek:
- "İşte şimdi kamil imana sahipsin" diye karşılık vermiş.
Niye böyledir? O(s.a.v.)'nu anneden, babadan, kardeşlerden, eşten, çocuklardan daha çok sevmedikçe insan niye kamil bir imana sahip olamaz? Herkesin kendi derdine düşeceği, dehşetinden kimsenin kimseyi hatırlamayacağı, insanların korkudan rüzgarda sallanan yapraklar gibi titreyecekleri o günde, bir kişi kendi derdine değil, ümmetinin derdine düşecek ve ümmetinin affedilmesi için elinden geleni yapacak. Anne çocuğunu unutmuşken, Resulullah müslüman olarak can vermiş hiçkimseyi unutmayacak. Allahü Teala, O (s.a.v.)'nun şanını yüceltsin. En sevilmeye layık olan başka kim olabilir ki?